Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

Εικοστός πρώτος αιώνας

Μίλησε στη μέρα
δεν μπορώ να δω την ομορφιά σου της είπε
έπαψα να είμαι ποιητής

Οι άνθρωποι με κυβερνάνε με την καλοσύνη τους
και χιλιάδες καλώδια ένωσαν ακανόνιστα τον κόσμο
πώς λοιπόν να σου γράψω ποιήματα;

Δεν υπάρχουν πια δημόσια θεάματα, ούτε διάσημα θηρία
όσοι διαφωνούσαν ξήλωσαν τις πεποιθήσεις τους
και μεταμφίεσαν τα πάθη τους
σε κάτι βρώσιμο και αποδεκτό

Δε χρειαζόμαστε κανένα γενναίο ψεύδος να μας πείσει
πως οι μικρές μας διαφορές θα επιζήσουν
δε θα τα καταφέρουν, μα τώρα πια δεν πειράζει

Αυτό που στ` αλήθεια μου λείπει
είναι μια τόσο συγκεκριμένη δική μου εποχή
ούτε το πριν της νοσταλγώ ούτε το μετά
αυτή την ίδια είναι που θέλω
γι` αυτό τα βάζω μαζί σου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου