Μίλησε στη μέρα
δεν μπορώ να δω την ομορφιά σου της
είπε
έπαψα να είμαι ποιητής
Οι άνθρωποι με κυβερνάνε με την
καλοσύνη τους
και χιλιάδες καλώδια ένωσαν
ακανόνιστα τον κόσμο
πώς λοιπόν να σου γράψω ποιήματα;
Δεν υπάρχουν πια δημόσια θεάματα,
ούτε διάσημα θηρία
όσοι διαφωνούσαν ξήλωσαν τις
πεποιθήσεις τους
και μεταμφίεσαν τα πάθη τους
σε κάτι βρώσιμο και αποδεκτό
Δε χρειαζόμαστε κανένα γενναίο ψεύδος
να μας πείσει
πως οι μικρές μας διαφορές θα
επιζήσουν
δε θα τα καταφέρουν, μα τώρα πια δεν
πειράζει
Αυτό που στ` αλήθεια μου λείπει
είναι μια τόσο συγκεκριμένη δική μου
εποχή
ούτε το πριν της νοσταλγώ ούτε το
μετά
αυτή την ίδια είναι που θέλω