Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2022

 

Πεφταστέρι
 
Ο καιρός που αγαπήθηκες
πόσο απότομα παραδόθηκε,


σ` ένα αγόρι με λευκό πουκάμισο ανήκει
ανήκει σε κάποιο κορίτσι με όμορφα χέρια
μαζί έκλαψαν
αποστράφηκαν τις νύχτες
που πέρναγες τους δρόμους μ` ένα γρήγορο σύννεφο

 

Συνήθως δεν πεθαίνουμε τυχαία
ίσως το γνώρισες τώρα
πως στα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια
τα κορίτσια που σε θέλησαν
και κάποια αγόρια ερωτευμένα μαζί τους
μοιράζονται τα αρχικά σου
γράφουν στίχους για σένα
αναπνέουν την εφηβεία τους

 

μετά,
στέκονται ακίνητα εκεί που βρίσκεσαι, όχι στον ουρανό αλλά στην Αθήνα
λίγο πριν φύγεις, μιαν ολόφωτη νύχτα.
 


 

 

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020


Μέσα στις γυναίκες ο Θεός

Μέσα στις Γυναίκες ο Θεός
για αιώνες πνιγηρή ανάσα
ενώ η θάλασσα από πάνω τις σχισμές καλεί
να σταθούν ολόρθες
-όπως ο Ιησούς μέσα σε μια καθολική εκκλησία-
οι γυναίκες ,την Αίγλη μισώντας, παραμένουν άκαρδες
ποτίζουν μετά μέσα στη νύχτα την κρυμμένη δροσιά
μα μόνο για λίγο
η αλήθεια καταλήγει στη στεριά
το σώμα τους σφίγγει
από τα σπλάχνα τους βγαίνει ένα παιδί που μασάει στα δόντια την Ενόραση
κι όλα αυτά
επειδή ο Θεός στις γυναίκες σκάβει το χώμα σαν δύστροπος άντρας
ή άλλοτε δίνοντας υποσχέσεις καλόβολες επιτρέπει στο μεσημέρι να λάμψει
στο κόκκινο τριαντάφυλλο να μοσχοβολά όταν γυρίζεις από την εκκλησία
στο γιό σου να κατοικεί στα χέρια σου
και κατά βάθος να φταις
που μισώντας με μαύρες κατάρες το χρώμα σου αγαπάς Το Θεό
Το Θεό που σε λυτρώνει μόνη μέσα στο δωμάτιο
Επισκέπτης.



Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Χωρισμός

Και κάποια στιγμή
τίποτα δικό μου δε θα μείνει
θα τ` αφαιρέσει ο χρόνος με αργό θυμό
και με τ` ανίκητα χέρια του
θα ριζώσει στη θέση των στιγμών μου
όμορφα δέντρα και χαμόγελα
καινούργιες αναμνήσεις
με ευτυχία και δυστυχία μπερδεμένες
μα όχι δικές μου˙
τώρα αλλονών και ξένων χέρια και πειράγματα
αστεία λόγια και ανθρώπων δράματα
θ` αρχίσουν να χαράζονται
και στα γραμμένα πάνω
άλλες γραφές θ` αφήνουν˙
και `μεις θα σβήνουμε αγάπη μου
θα μας νικάνε απαλά οι εποχές κι οι μήνες.


Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

Εικοστός πρώτος αιώνας

Μίλησε στη μέρα
δεν μπορώ να δω την ομορφιά σου της είπε
έπαψα να είμαι ποιητής

Οι άνθρωποι με κυβερνάνε με την καλοσύνη τους
και χιλιάδες καλώδια ένωσαν ακανόνιστα τον κόσμο
πώς λοιπόν να σου γράψω ποιήματα;

Δεν υπάρχουν πια δημόσια θεάματα, ούτε διάσημα θηρία
όσοι διαφωνούσαν ξήλωσαν τις πεποιθήσεις τους
και μεταμφίεσαν τα πάθη τους
σε κάτι βρώσιμο και αποδεκτό

Δε χρειαζόμαστε κανένα γενναίο ψεύδος να μας πείσει
πως οι μικρές μας διαφορές θα επιζήσουν
δε θα τα καταφέρουν, μα τώρα πια δεν πειράζει

Αυτό που στ` αλήθεια μου λείπει
είναι μια τόσο συγκεκριμένη δική μου εποχή
ούτε το πριν της νοσταλγώ ούτε το μετά
αυτή την ίδια είναι που θέλω
γι` αυτό τα βάζω μαζί σου.






Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

 O  τρόπος


Σταθερά βιώνουμε τον τρόμο της δημιουργίας,
διστάζουμε (όπως ο Θεός το θέλησε), ψιθυρίζουμε ακατανόητες
επικλήσεις,
αναμασάμε τις ίδιες προκλήσεις, στο φεγγαρόφωτο επιχειρούμε
σκιρτήματα με τις γκόμενες των άλλων.
Τα παιδιά μας μεθαύριο θα γίνουν παράλληλοι ψεύτες
κυοφορώντας τα δικά μας ζωτικά ψεύδη.
Αυτό δεν είναι ένα παράλληλο σύμπαν παρά μόνο το δικό μας
αιώνιο σπιτικό ˙ στο ιδιωτικό τζάκι τα κόκκαλα των δήθεν προγόνων μας
είναι ίδια με τα δικά μας, αυτά που φοράμε για να πάμε στο μπακάλη

ή στην κυριακάτικη λειτουργία.


Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016


Ο ψαράς και το σκυλί


Πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βάφτισες
έναν αδέσποτο σκύλο. Το έκανες μόνο
από λύπηση. Οι σκύλοι, να ξέρεις,

παίρνουν τα πάντα προσωπικά. Οι ψαράδες
βαφτίζουν ,συνήθως, τα κύματα. Τώρα
τα κοιτάς και τους λείπει ένα όνομα. Τα
κύματα δεν κρατάνε κακία ωστόσο. (Κι έπειτα
οι σκύλοι χρειάζονται πολύ περισσότερο
ένα όνομα.)

Εκείνος περιμένει τώρα το φίλο του.
Προτού τον συναντήσει δεν είχε όνομα : δηλαδή
κάποιος, φύσηξε ψυχή μέσα του!

Κάθε δειλινό περιμένει. Δε ξέρει ποιήματα.



[ποίημα που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό site Τοβιβλίο.net, κατόπιν συμπεριλήφθη στον δεύτερο τόμο του συλλογικού έργου "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις"]





Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Αιώνες


Οι αιώνες περνούν χωρίς να νοιάζονται για σένα
Κιας είσαι εσύ ο δρόμος που βαδίζουν
Φαίνεται δεν εκτιμάνε τίποτα και κανέναν
Χαρίζουν τη σκόνη του χρόνου με μια τέτοια ειρωνική απλοχεριά
Που ακόμα και τα σταματημένα αυτοκίνητα απορούν.