Χωρισμός

Και κάποια στιγμή

τίποτα δικό μου δε θα μείνει

θα τ` αφαιρέσει ο χρόνος με αργό θυμό

και με τ` ανίκητα χέρια του

θα ριζώσει στη θέση των στιγμών μου

όμορφα δέντρα και χαμόγελα

καινούργιες αναμνήσεις

με ευτυχία και δυστυχία μπερδεμένες

μα όχι δικές μου˙

τώρα αλλονών και ξένων χέρια και πειράγματα

αστεία λόγια και ανθρώπων δράματα

θ` αρχίσουν να χαράζονται

και στα γραμμένα πάνω

άλλες γραφές θ` αφήνουν˙

και `μεις θα σβήνουμε αγάπη μου

θα μας νικάνε απαλά οι εποχές κι οι μήνες.

Εικοστός πρώτος αιώνας

Μίλησε στη μέρα

δεν μπορώ να δω την ομορφιά σου της είπε

έπαψα να είμαι ποιητής

Οι άνθρωποι με κυβερνάνε με την καλοσύνη τους

και χιλιάδες καλώδια ένωσαν ακανόνιστα τον κόσμο

πώς λοιπόν να σου γράψω ποιήματα;

Δεν υπάρχουν πια δημόσια θεάματα, ούτε διάσημα θηρία

όσοι διαφωνούσαν ξήλωσαν τις πεποιθήσεις τους

και μεταμφίεσαν τα πάθη τους

σε κάτι βρώσιμο και αποδεκτό

Δε χρειαζόμαστε κανένα γενναίο ψεύδος να μας πείσει

πως οι μικρές μας διαφορές θα επιζήσουν

δε θα τα καταφέρουν, μα τώρα πια δεν πειράζει

Αυτό που στ` αλήθεια μου λείπει

είναι μια τόσο συγκεκριμένη δική μου εποχή

ούτε το πριν της νοσταλγώ ούτε το μετά

αυτή την ίδια είναι που θέλω

γι` αυτό τα βάζω μαζί σου.

 O  τρόπος

Σταθερά βιώνουμε τον τρόμο της δημιουργίας,

διστάζουμε (όπως ο Θεός το θέλησε), ψιθυρίζουμε ακατανόητες

επικλήσεις,

αναμασάμε τις ίδιες προκλήσεις, στο φεγγαρόφωτο επιχειρούμε

σκιρτήματα με τις γκόμενες των άλλων.

Τα παιδιά μας μεθαύριο θα γίνουν παράλληλοι ψεύτες

κυοφορώντας τα δικά μας ζωτικά ψεύδη.

Αυτό δεν είναι ένα παράλληλο σύμπαν παρά μόνο το δικό μας

αιώνιο σπιτικό ˙ στο ιδιωτικό τζάκι τα κόκκαλα των δήθεν προγόνων μας

είναι ίδια με τα δικά μας, αυτά που φοράμε για να πάμε στο μπακάλη

ή στην κυριακάτικη λειτουργία.